على (علیه السلام ) مى فرماید:
اذا تم العقل نقص الکلام (114) .
عقل که کامل شد، سخن اندک مى شود.
پـر حـرفـى یـکـى از مـوانـع پـیـشـرفـت اسـت کـه آدم را دچـار تزلزل و گزاف گویى مى کند و افزون بر این که آخرت آدمى را ویران مى کند و موجب غیبت ، تهمت ، دروغ ، پخش شایعه ، تحقیر نمودن ، سخن چینى ، تملق و...مى شود و دین و ایمان را مى برد، دنیاى انسان را نیز خراب مى کند، کینه ها را بر مى انگیزد، حسادت ها را تحریک مى کند، اسرار آدمى را فاش مى کند و دشمنان را هوشیار و بیدار مى سازد.
از ایـن رو، مـقـتـضـاى عـقـل است که انسان کم سخن گوید و نیکو و حساب شده زبان خویش بگشاید.
آدم عاقل هرگز پرحرفى نمى کند و کم و اندازه و گزیده سخن مى گوید.
على (علیه السلام ) مى فرماید:
العاقل من عقل لسانه (115) .
خردمند کسى است که زبان خود را به بند کشد.
لسان العاقل وراء قلبه و قلب الاحمق وراء لسانه (116) .
زبان آدم عاقل پشت اندشه اوست ، ولى اندیشه احمق و نادان پشت زبان او است .
یـعـنى آدم خردمند نخست مى اندیشد و آن گاه سخن مى گوید، ولى نادان سخن مى گوید و آن گاه مى اندیشد که آیا باید مى گفت یا نه .
ایـاک و فـضـول الکـلام فـانـه یـظهر من عیوبک ما بطن و یحرک علیک من اعدائک ما سکن (117)
از زیـاده گـویـى پـرهـیـز کـن کـه زیـاده گـویـى عیب هاى نهفته تو را آشکار مى سازد و دشمنان خفه ات را به دشمنى تحریک مى کند.
کثره الهذر یکسب العار(118) .
پر حرفى باعث سرافکندگى است .
کثره الهذر یمل الجلیس و یهین الرئیس (119) .
زیاده گویى همنشین را خسته و بزرگان را بى حرمت گرداند.
ایـاک و کـثـره الکـلام فـانـه یـکـثـر الرلل و یـورث الملل (120) .
از پر حرفى دورى کن که لغزش را زیاد نماید و خستگى آورد.
کـم حـرفـى عیوب را مى پوشاند و از لغزش مصونت دارد. زیان هاى پر حرفى و فواید کـم حرفى زیاده از حد بیان است ، و شکى نیست که راه سلامت دین و دنیاى آدمى حفظ زبان و سخن اندک گفتن است . از پر گویى دورى کن که نشان کم عقلى است .
لا تتکلمن اذا لم تجد الکلام موقعا(121) .
هرگاه جایى براى سخن نیافتى ، سخن مگوى .
با این همه ، آن جا که باید حق گفت و ارشاد نمود، در آن جا سکوت خطا است ، ولى سخنى کـه خـیـرى در آن نـیـسـت و فقط مایه دردسر و گرفتارى است ، چه لزومى دارد که انسان بگوید و خود را گرفتار کند؟! عقل زندگى چنین سخنى را از او روا نمى دارد.