این ماشینهای الکتریکی که با قدرت باتری کار میکردند و چیزی حدود 500 کیلو وزن داشتند اولین تاکسی های دنیا بشمار می آیند. در سال 1899 نزدیک به صد عدد از این اتومبیلها در خیابانهای نیویورک در حال تردد بودند و بسیاری بر این باور بودند که این ماشینهای جدید برای مسافرت تمیزتر، آرامتر، سریعتر و ایمن تر هستند. اما همه پیشرفتها و تحولات همیشه هزینه هایی نیز در بر دارد.

اولین قربانی سانحه رانندگی
در 13 سپتامبر همان سال، اولین تصادف رانندگی برای یک مرد 68 ساله رخ داد. هنگامی که او در حال پیاده شدن از یک تاکسی بود با اتومبیل دیگری برخورد کرد و خوشبختانه با کمک پلیس از این ماجرا جان سالم به در برد اما پلیس مذکور خود دچار حادثه شد و فوت کرد. بنظر می رسد او اولین آمریکایی باشد که در سانحه رانندگی در آمریکا کشته شده باشد.

8 سال بعد کمپانهای تاکسیرانی یک تصمیم جسورانه گرفت و از فرانسه در حدود 600 ماشین وارد کرد که قدرتشان از طریق بنزین تامین می شد. این ماشینها با کاپوتهای قرمز و سبز اولین نسل جدید وسایل حمل و نقل درون شهری بودند. اما این تاکسیها در رفت و آمد مردمان شهر نیویورک یک چیز غیر عادی بنظر می رسیدند. با رشد و افزایش جمعیت و نگهداری آسان و هزینه های تعمیر به مراتب پاین تر به مرور بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت.

ابداع تاکسی متر
دسترسی به ماشینهایی که با بنزین کار میکردند ابداع تاکسی متر برای اندازه گیری مسافت و زمان را در صنعت تاکسی آمریکا موجب شد. در آن زمان هزاران مالک شخصی تاکسی وجود داشت و اکثرا" راننده های جوانتر با سرعت بالا با این تاکسیها کار میکردند. با قیمت هر کیلومتر حدودا" 30 سنت، تاکسیها منبع درآمد خوبی برای دارندگانشان بودند و تقریبا" آنها را در رده ثروتمندان جامعه قرار داده بود.

در سالهای دهه 1920 بسیاری از کارخانه داران دریافتند که باید پتانسیل اقتصادی و انسانی خود را روی صنعت تاکسیرانی متمرکز کنند. بزرگترین کارخانه ها ی تولید تاکسی متعلق به کارخانه جات عظیم اتومبیل سازی مانند جنرال موتورز و موتور فورد بود که در تولید تاکسیها بسیار موفق عمل کردند.

رکود اقتصادی صنعت تاکسی
با رشد و توسعه کارخانه هایی مثل Checker، آنها نیاز به قوانین و دستورات قابل اجرا داشتند. تاکسیها اغلب قربانی تمرینات و آزمایشات رانندگی کارگران میشدند و عابران هم قربانی اجباری تاکسیها! نه پلیس و نه کمتیه نظارت بر عملکرد تاکسیها، هیچکدام نمی توانستند این اتفاقات را تعدیل کنند و یا از میزان آنها بکاهند. با افزایش رانندگان و کساد بازار کار، تاکسیها برای مسافر های کرایه ای با یکدیگر به منازعه میپرداختند و حتی دعوا می کردند.

نظارت بر عملکرد رانندگان
پس از رخ دادن ماجراهای بسیار قرار بر این شد که دولت به تاکسی هایی که صلاحیت کار را دارند یک تابلو برای نصب روی سقف ماشین بدهد. با دادن تعداد محدودی از این تابلوها به تاکسیدارانی که واجد شرایط بودند، دولت می توانست روی عملکرد و کیفیت کار تاکسیها در سطح شهر نظارت ویژه ای داشته باشد. ضمن اینکه مسوولین در تلاش بودند تا وضعیت حقوق رانندگان را بهبود بخشند. تعداد زیادی از این تابلوها آنها ایرلندی، ایتالیایی و مهاجرین یهودی بودند که ساعتهای متمادی و طولانی در شرایط سخت، کار میکردند. تابلوهای اعطایی موجب شد تا قدرت دارندگان واجد شرایط تاکسی افزایش پیدا کند.

تاکسی محبوبترین وسیه حمل و نقل
اواسط قرن بیستم تاکسیها در امر حمل و نقل شهری کاملا بی عیب و نقص عمل میکردند و حدودا" 12هزار دستگاه تاکسی در سطح شهر نیویورک مشغول سرویس دهی بودند. حتی با سیستم باور نکردنی متروهای زیر زمینی، اتوبوسها، ترامواها و قایقهای مسافر بری، باز هم تاکسی ها جایگاه ویژه و خاصی در قلب توریستها و حتی ساکنان محلی شهرهای آمریکا داشته و دارند. در دهه 1960 قانونی تصویب شد که طبق آن تمام تاکسیهای شهر نیویورک موظف بودند تا به رنگ زرد در بیایند تا از رانندگان غیر رسمی متمایز شوند.